Na tej stronie znajdziesz świadectwa ludzi, którzy doświadczyli już
w swoim życiu miłości Bożej i chcą się tym doświadczeniem z Tobą podzielić.

Świadectwa wybranych osób

• Piotr P. Rozwiń
  Jechałem na ten kurs w dziwnym przeświadczeniu że muszę coś zmienić w swoim życiu. Wcześniej próbowałem poukładać sobie życie po swojemu i nic z tego nie wychodziło. Natomiast coraz bardziej zagłębiałem się w swoje problemy i nałogi i nie potrafiłęm już zupełnie znaleść drogi wyjścia. Po przyjeździe na kurs Filip miałem mieszane uczucia. Z jednej strony szukałem Boga a z drugiej nie do końca jeszcze chciałem zmienić swoje życie. Na kursie człowiek doświadcza jednak niewymowinie osobistego spotkania z Bogiem, Nie pytajcie mnie jak to się dzieje, sami musicie sprawidzić. Ten kurs uświadomił mi jedną ważną rzecz. Bóg jest odpowiedzią na wszystkie nas dręczące pytania, a oprócz tego bardzo nas KOCHA. (kurs Filip pozwala dostrzec tą miłość Boga do nas) i potem realizować ją w życiu.
• Karina Rozwiń
  Chciałabym napisać Ci, że jeżeli usłyszałeś o tym kursie, to na pewno nie przez przypadek! Ktoś tam czeka na Ciebie... Ja jestem cztery dni po kursie-było niesamowicie. Pomimo tego, że jestem studentką i kilka spraw musiałam pozostawić niedokończonych-zdecydowałam sie jechać. Czuję się pełna radości:) i siły. On naprawde JEST.
• Beata Rozwiń
  Nie wiem jakie Twoje życie było, nie wiem jakie jest i nie wiem jakie będzie. Wiem jedno Jezus baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaardzo Cię kocha. Być może jesteś bardzo samotny, może inni Cię kochają a może wydaje Ci się, że nie zasługujesz na miłość ale tak nie jest. Jezus kocha Cię tak mocno, że nie jesteś w stanie sobie tego wyobrazić. Żaden człowiek nie jest w stanie obdarzyć Cię tak wielką miłością jak On. Bardzo Mu na Tobie ZALEŻY i Czeka aż otworzysz się na Niego i poprosisz o prawdziwe spotkanie z Nim. Jeśli chcesz tego przyjdź na kurs „FILIP” i oddaj mu siebie CAŁKOWICIE! Ja tak zrobiłam, moje życie przemienił o 180’ A teraz czeka na Ciebie. Jezu dziękuję, że jesteś!!! Dziękuję, że zmieniłeś mnie i moje życie. Proszę spraw abym całym swoim życiem oddawała Tobie chwałę. Jezu uwielbiam Cię!!!
• Monika Krysiak Rozwiń
  Bardzo długo zastanawiałam sie czy mam jechać na ten kurs , tata mnie namawiał ale powiedział że to musi być moja samodzielna decyzja izdecydowałam się i nie żałuję , bo to co tam przeżyłam to jest coś wspaniałego.Kurs "Filip" sprawił że na wszystko patrzę z lepszej strony , bardzo dużo zmienił w moim życiu.Zrozumiałam że w moich problemach i bólu już nie jestem sama że ze mną jest Pan Jezus i to on pomaga mi dżwigać Krzyż.Bardzo pomogła mi też rozmowa z księdzem Piotrkiem to dzięki niemu zrozumiałam co tak naprawdę jest ważne w życiu i jak mam postępować żeby nie skrzywdzić tych których bardzo kocham.Chwała za to Panu.
• Anna Rozwiń
  Każdy człowiek pragnie być kimś specjalnym, jedynym w swoim rodzaju. I ja też zawsze taka chciałam być i za taką się uważałam. Jestem JA i reszta świata: nieważni, sztuczni, nierozumiejący mnie ludzie - taka była moja koncepcja życia. Rok temu zmieniła się ona bardzo radykalnie. Otóż w wakacje (2001) miałam wypadek i złamałam rękę (a było to poważne złamanie z przesunięciem) i cała ta koncepcja się zawaliła. Kiedy zobaczyłam, że mam wygiętą w pałąk rękę - nie chciało mi się wierzyć - to mogło się zdarzyć każdemu, ale nie mnie! - myślałam. A jednak. Z czasem zauważałam, że nie jestem jedyna w swoim rodzaju, że jestem zwykłym szarym człowiekiem, jak tysiące innych. Ale chciałam to zmienić, wmówić sobie, że jestem lepsza od innych. I każdy człowiek chyba chce mieć to poczucie własnej specjalności. Przed kursem Filip byłam "wierząca-niepraktykująca", jak większość ludzi. Nie wierzyłam. Nie chciało mi się nawet co niedzielę chodzić do Kościoła, bo tak tam ziewałam i tak bardzo mi się nudziło, że uznawałam to za marnotrawstwo czasu. I ten ksiądz! Zdawało się, że miał wszystkich zebranych gdzieś! A te modlitwy? Wykute na pamięć i odbębnione. Nie mogłam zrozumieć, że inne osoby, przeważnie młode dziewczyny, gadają sobie na Mszy, chichoczą głupkowato, a mimo to uważają się za dobre chrześcijanki - w końcu chodzą co tydzień do Kościoła, spowiadają się, przyjmują Komunię, może nawet chodzą na pielgrzymki. Kościół jest bez sensu, myślałam - przechodzę na luteranizm - do samego Boga. Chętnie. Tylko KTO TO JEST BÓG? I GDZIE ON JEST? Nie potrafiłam odpowiedzieć na te pytania. Ale człowiek ma wewnętrzną potrzebę wiary w COŚ, a Bóg jest najbardziej popularny. Przez kolejne miesiące trwałam w wierze opierającej się na zasadzie: "Boże, jeśli mnie kochasz, proszę spraw, żebym dostała piątkę z historii, a jak nie, to nie chcę Cię znać". Tak czy siak, cały czas czułam pustkę w sercu - potrzebę miłości. Miłość tę starałam się znaleźć u ludzi, ale szybko zorientowałam się, że w ten sposób nigdy nie nasycę serca, bo każdy, nawet najcudowniejszy człowiek, w końcu mnie ranił. Potrzebowałam miłości doskonałej, ale nie wiedziałam, że taka istnieje. Tymczasem mój brat, Marcin, zaczął chodzić na wspólnotę religijną - nawet nie wiedziałam, że coś takiego jest. Mówił, że wychodzi "na Filipa". Co to za beznadziejna nazwa - myślałam - jakaś sekta. W każdym razie ciekawiło mnie, jak on - wydawałoby się typowy pracoholik, człowiek nie znoszący marnotrawstwa czasu - chodzi co tydzień na wspólnotę. W końcu udało mu się mnie namówić - przekupił mnie. Jak będzie tak nudno jak na mszach, to trudno - stracę czas - ale się przekonam, co się dzieje na tym "Filipie" - myślałam. Już pierwszego dnia, w piątek 14 czerwca, wieczorem pragnęłam podążyć za Jezusem. Dowiedziałam się, że dla Niego nie muszę się starać, by być najlepsza, inna niż wszyscy. Już byłam szczęśliwa, mimo, że nie wierząc jeszcze, poszłam spać. A w nocy przyszedł do mnie Bóg. W jaki sposób? Otóż kilka razy w ciągu nocy znajdowałam się w półśnie i Bóg powtarzał mi wtedy, że mnie kocha, że jestem dla niego jedyna. Rano obudziłam się tak samo szczęśliwa jak wieczorem, chciało mi się płakać, a po głowie chodziły mi Jego słowa. Pewnie, że była we mnie masa wątpliwości. W czasie spotkania czułam się zjednoczona z Bogiem, ale myślałam też, że to bujda, że nie warto się otwierać, że tylko się wygłupię w tej chwili uniesienia, a potem będę tego żałowała, i tak wrócę do szarej rzeczywistości. Ale myślałam też, że mogę trwać w tym cudownym otwarciu. Wprawdzie nie było to łatwe, ale ja po prostu płonęłam miłością do Boga. I powoli wszystko stawało się jasne. W trakcie Filipa poszłam do Komunii! Była to pierwsza prawdziwa Komunia w moim życiu; Komunia, której czar odczułam na sobie. Nie brałam do ust zwykłego kawałka opłatka jak dotychczas, tylko Boga. W nocy znów czułam, że czuwa nade mną Bóg. W niedzielę natomiast, Msza Święta również była moim osobistym spotkaniem z Bogiem. I wyobraźcie sobie pierwszy raz w jej trakcie nie spoglądałam na zegarek! I rozumiałam kazanie. Ta sama modlitwa, która była jeszcze trzy dni temu moim zdaniem odbębniona, teraz była śpiewem miłości do Boga, którego to Bóg uważnie słuchał. Po kursie Filipa również na ludzi spojrzałam inaczej. Nawet w tych znienawidzonych widziałam Jezusa. W poniedziałek, w liceum, powiedziałam o swym przeżyciu koleżankom (jasne, że bez szczegółów - sami idźcie na Filipa). W każdym razie zaczęłam w miarę luźno mówić do koleżanki, a pozostałe też okazały zainteresowanie, nagle okazało się, że nie byłam jedyną osobą nierozumiejącą Boga i obrządków kościelnych (przed Filipem); okazało się, że wszystkie miały takie same odczucia, jak ja jeszcze kilka dni temu. Mam nadzieję, że zdecydują się iść na Filipa. Jasne, że nie ma czegoś takiego, że po Filipie cały świat jest już dobry, a ja jestem chodzącym po nim aniołkiem. Ale w moim życiu jest już Bóg i towarzyszy mi bez przerwy, mimo, że dopiero od dwóch dni. Niewiele jeszcze wiem o Bogu, jednak wystarczająco, by za nim podążać.